رفت

کسی خطاب به امام زمان علیه‌السلام نوشته: «ای گل در آرزویت جان و جوانی‌ام رفت»؛ و بعد گوید: «می‌ترسم بمیرم و به آرزویم نرسم.» اگر کسی عزیزترین چیزش که جان باشد را صرف حضرت کرده باشد، دیگر جای شکوه و گله نیست، جای ستایش و مدح است. پس معلوم می‌گردد جانش هنوز برای خودش است، چراکه بال‌وپر ندارد تا از قفس نفس درآید و از دانه پرهیز کند و به سر کوی یار بی‌پروا پرواز کند. آنان که جان خود را شبانه و روز مشغول به وظایف مهدوی کردند و طلب خشنودی او را دائم می‌طلبند و کار مرضیّ امام را انجام می‌دهند به تجلّیات و تفضلات مهدوی نائل می‌گردند.