روزه

روزه در شریعت همان امساک از خوردن و آشامیدن است.

در اصطلاح طریقت، روزه همان قطع توجّهات و امساک التفات را گویند از آنچه جز حق باشد.

روزه عبارت از وقت است که اهل سلوک در بدایت جهت تصفیّه و تجلیّهٔ باطن، به زهد و پارسایی مشغول شوند و خویش را از بشریّت به مَلَکیّت درکشد.

روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست **** می میخانه به جوش آمد و می‌باید خواست (حافظ)

بدان برای روزه سه درجه است: روزهٔ عامّ، خاصّ و اخصّ. روزهٔ عامّ، بازداشتن شکم و فرج از ارضای شهوات آن‌هاست. روزهٔ خاصّ، بازداشتن گوش، چشم، زبان، دست و پا و دیگر اعضاء از گناه است. روزهٔ اخصّ، روزهٔ دل است از مقاصد پلید و اندیشه‌های دنیوی و به طور کلّی بازداشتن آن از هرچه غیر خداست.

ثواب روزه و حجّ قبول آن کس برد **** که خاک میکدهٔ عشق را زیارت کرد (حافظ)