زهد

زهد کلید در بهشت و دور شدن از آتش است. زهد یعنی هر چیزی که تو را مشغول از خدا کند، ترک کنی و تأسف بر این ترک نخوری و خودبینی پیدا نکنی و انتظار گشایش آن را نداشته باشی.

و غرض از زهد، ستایش مردم به او نباشد و عوض نیز منظور نداشته باشد، بلکه از دست دادن دنیا را سبب آسایش و بودنش را آفت خود بداند و همیشه به خاطر راحتی، از این آفات گریزان باشد.

زاهد کسی است که آخرت را بر دنیا و خواری را بر عزّت و کوشش را بر راحتی و گرسنگی را بر سیری و عافیت آخرت را بر محبت دنیا و ذکر حق را بر غفلت مقدم بدارد و چنان باشد که جسمش در دنیا و قلبش یاد آخرت باشد.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «سرچشمهٔ هر گناهی دوستی دنیاست».

آیا نمی‌بینی چطور انسان دوست دارد چیزی را که خدا دشمن دانسته؟ و کدام خطا سخت‌تر از این که انسان دنیا را دوست بدارد.

یکی از ائمه علیهم‌السلام فرمود: «اگر فرضاً همهٔ دنیا لقمه‌ای باشد که طفل آن را فرو برد ما به حال آن طفل ترحم می‌کردیم». (که آلودهٔ دنیا شده.) پس چطور است حال کسی که به خاطر طلب دنیا حدود الهی را رها کرده و به آن حرص ورزد.

دنیا سرایی است که اگر نیکو در آن زیستی هر آینه به تو رحم می‌کند و خوب از تو می‌گذرد و با تو وداع می‌کند.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «وقتی که خدا دنیا را خلق کرد، امر به فرمان‌برداری نمود و دنیا قبول کرد و فرمود: ای دنیا! هر که تو را طلب کرد از او رو گردان باش و هر که تو را نمی‌خواهد با او موافقت کن» و دنیا عهدی را که خدا با او کرده، قبول نمود.