ز ره بام

سر من مست جمالت، دل من دام خیالت **** گهر دیده نثار، کف دریای تو دارد

گل صد برگ به پیش تو فروریخت ز خجلت **** که گمان برد که او هم، رخ رعنای تو دارد

اگرم در نگشایی، ز ره بام درآیم **** که زهی جان لطیفی که تماشای تو دارد

به دو صد بام برآیم، به دو صد دام درآیم **** چه کنم؟ آهوی جانم، سر صحرای تو دارد