سوگند به اسبان
در سوره عادیات خداوند به اسبان قسم خورده است. البته نه هر اسبی، بلکه آن اسبان دونده که جهادگران بر آن سوار بودند و اسبان نفس‌زنان می‌تاختند و در صبحگاهان بر دشمن یورش می‌بردند و آنان را در میان می‌گرفتند. استفاده‌ای که از آیات 1 – 5 این سوره می‌شود، این است:
- بعضی حیوانات به‌قدری قابلیت پیدا می‌کنند که مورد سوگند خداوند قرار می‌گیرند، چنان‌که در جنگ ذات‌السلاسل اسبان مجاهدان این‌چنین شدند و یا مانند سگ اصحاب کهف که شرح‌حال آن را خداوند در آیه 17 و 22 سوره کهف متذکر شده است.
- چون اسبان مَرکب مجاهدان می‌شوند و سگ همراه اصحاب کهف می‌شود، لیاقت پیدا می‌کند که موردنظر شود و الاّ بدون مجاهدان و اصحاب کهف، اسبان و سگ قابل عنوان نمی‌شدند.
- خداوند به‌عنوان نمونه در جنگ ذات‌السلاسل به اسبان قسم خورده و مورد تمجید قرار داده و این مطلب بدان معنا نیست که اسبانی که در جنگ بدر، احد، فتح مکه، صفین، عاشورا و … بودند، مورد تمجید نیستند و راکبان، یعنی مجاهدان آنجا درجه‌شان کمتر از مجاهدان جنگ ذات‌السلاسل است.
- استاد عارف می‌فرمود: «این سوره ارتباطش با امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌باشد و خواندنش برای رزق حلال به عدد 110 خوب است».
در آن جنگ به فرماندهی امیرالمؤمنین علیه‌السلام به دشمن شکست فاحشی وارد شد و عدّه‌ای را اسیر کردند. وقتی این سوره نازل شد، پیامبر صلی‌الله علیه و آله از خانه به میان مردم آمد و نماز صبح خواند و در نماز این سوره را تلاوت کرد. بعد از آنکه نمازش تمام شد، اصحاب عرضه داشتند ما این سوره را نشنیده بودیم! پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «علی بر دشمنانش ظفر یافت و خداوند این سوره را فرستاد. جبرئیل امشب با آوردن آن و فتح علی علیه‌السلام به من مژده داد». چند روز نگذشت که علی علیه‌السلام با غنائم و اسیران وارد مدینه شد.