مثال به سگ

جای بسی تعجّب است که بنده سر سفره کریم نشسته و ارتزاق نموده، امّا سپاس نعمت‌های او را بجا نیاورده و در وفاداری از سگ هم فروتر گشته است.

اگر پاره نانی به سگی دهند، سگ اظهار خدمتگزاری می‌کند و کم‌کم نگهبانی خانه می‌نماید. اگر از اهل خانه به او آزاری برسد، حافظ بودن را ترک نمی‌کند. آستانه خانه را به‌عنوان جایگاه برمی‌گزیند و رفتن به خانه دیگری را بی‌وفایی می‌شمارد. اگر سگ غریبی بیاید، به او حمله‌ور شده و دورش می‌کند و با زبان حال به خود می‌گوید: تو مدیون صاحبت هستی، برو به آستانه خانه ولی‌نعمت خود.

پس بر بنده سپاس گویی و وفاداری لازم است و اینکه از این خانه کرَم و جُود حق‌تعالی به خانه هر بی‌سر و پایی نرود و خود را مدیون حضرت کریم بداند.