شگفتی اصحاب

ابن عباس گفت: پیامبر صلی‌الله علیه و آله دست من و علی بن ابیطالب علیه‌السلام را گرفت و در کوه «بثیر» با ما خلوت کرد و سپس دو رکعت نماز خواند؛ بعد از نماز، دو دستش را به آسمان بلند کرد و عرض کرد: خداوندا! موسی بن عمران از تو درخواست کرد، من هم از تو درخواست می‌کنم که به من شرح صدر دهی و آسان و مهیا بفرمایی کارم را و زبانم را رسا گردانی و به‌وسیلهٔ علی بن ابیطالب که وزیر و اهل و برادر من است، پشتم را محکم گردانی و او را شریکم قرار دهی.

ابن عباس گوید: شنیدم صدا کننده‌ای می‌گفت: ای احمد! آنچه خواستی به تو داده شد؛ پیامبر صلی‌الله علیه و آله به علی علیه‌السلام فرمود: ای اباالحسن! دستت را به آسمان بلند کن و پروردگارت را بخوان و از او هر چه بخواهی عطاء کند؛ امیرالمؤمنین علیه‌السلام دست‌های خود را به آسمان بلند نمود و گفت: خداوندا! قرار ده برای من نزد خودت عهدی با سابقه باشم و از برای من نزد خودت دوستی را قرار بده.

پس از طرف خداوند بر پیامبرش این آیه نازل شد:

«إنّ الّذین آمنوا و عملوا الصّالحات سیجعل لهم الرّحمان ودّا»(سوره مریم، آیه 96)؛ (کسانی که ایمان آوردند و کارهای نیک انجام دادند، زود باشد خدای رحمان برایشان دوستی را قرار دهد.) پیامبر صلی‌الله علیه و آله این را بر اصحابش خواند و همگی در شگفت شدند؛ پیامبر فرمود: از این، شگفتی و تعجب می‌نمایید؟! هرآینه قرآن چهار بخش دارد، یک‌چهارم آن تنها دربارهٔ ما اهل‌بیت است؛ یک‌چهارم دربارهٔ دشمنان ما و یک‌چهارم دربارهٔ حلال و حرام و یک‌چهارم دربارهٔ واجبات و احکام است؛ خداوند آیات بسیار پرمعنی دربارهٔ علی علیه‌السلام نازل فرموده است. (شواهد التنزیل- بصائر، ص 40)