شیخ مرتضی طالقانی

از اساتیدی که استاد از او یاد می‌کرد و اولین کسی بود که ایشان را در طفولیّت متذکّر شد (چنان‌که در صفحه قبل گذشت)، مرحوم شیخ مرتضی طالقانی بود که ایشان شاگرد آخوند کاشی بود و تا آخر عمر مجرّد زیست و برای طلّاب از هر کتابی که تقاضا می‌کردند، تدریس می‌فرمود. به ذکر و فکر مشغول و کثیرالعباده بود. با شاگردانش مزاح هم می‌کرد و از تکبّر به دور بود.

استاد فرمودند:

«سال‌ها حجره من با حجره ایشان متصل بود؛ و بسیار با من مودّت داشتند و درس اخلاق او را نوشتم لکن وقتی مجبور شدم به ایران بیایم صدّامیان از من گرفتند. او سفارش خواندن قرآن و ذکر یونسیّه را به من می‌کرد. او از جوانی به ریاضات شرعیه مشغول و در اواخر عمرش سه روز چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه درب حجره را می‌بست و کسی را راه نمی‌داد و مشغول خلوت و عبادت می‌شد، البته دارای تصرّف و تسخیر هم بودند. استادی بود در علم منطق به نام شمس، اهل بادکوبه گفت: روز اوّل محرّمی کنار حوض مدرسه بودم و شیخ داشتند وضو می‌گرفتند، فرمودند: ده سال دیگر مانند همین روز از دنیا می‌روم و همین‌طور هم شد که ایشان روز اوّل محرم ۱۳۶۳ رحلت کردند».