صدق

صدق نوری است که مانند خورشید می‌درخشد و همه‌چیز به آن روشن است. بعضی به‌قدری در این صفت حقیقت دارند که هر چه می‌شنوند را درست و راست می‌پندارند. حضرت آدم فکر می‌کرد، ابلیس راست می‌گوید، لذا به وسوسه دچار شد، اما چون صدق محض بود، خداوند او را پیامبر اوالعزم قرار داد و از مقامش تنزل نداد. خداوند حضرت عیسی را به خاطر صدق، در روز قیامت به عنوان مرأت صادقین مدح می‌کند.

خداوند در سوره مائده آیه 119 می‌فرماید: «روز قیامت روزی است که راست‌گویان را صدقشان نفع دهد.»

امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «صدق همانند شمشیر خداوند در زمین و آسمان است، هر آنجا که صدق فرود آید در دل‌ها نفوذ پیدا می‌کند.» دلیل بر راست‌گویی، تطابق زبان و آنچه در دل از نیت است که در ترازوی مساوات گذاشته شود. خداوند در سوره اعراف آیه 8 فرمود: «در روز قیامت به مردم به‌اندازه حق و راستی اعمالشان در ترازوی میزان سنجیده و حساب می‌شود.» انسان صادق دنیا برایش زندان است و از هر چه بوی کذب آید دوری می‌کند. آن کس که شخص صادق را به کذب بفریبد و گمراه کند، خودش به لعنت ابدی دچار خواهد شد همان‌طور که ابلیس به این عذاب گرفتار شد.