ظلم

اثر وضعی هر گناهی در دنیا و آخرت دیده می‌شود، اما ظلم به دیگران، اثر وضعی‌اش جوری است که به ستمکار، حتماً و بدون تخفیف می‌رسد. ظلم ظالمان، همانند چاهی تاریک است که خود در آن افتند. در برزخ و قیامت هم تجسم یکی از کیفرهای آنان، تاریکی است. پس هر کس ظلمش بیشتر، چاه او هولناک‌تر است. ستمکار برای خود، همانند کرم ابریشم، تارهایی از ظلمش می‌تند. اگر مظلوم و ضعیف، تسلیم ستمکار است و توان مبارزه با او را ندارد، بدان روزی نصر خداوند، آنان را یاری و او را نابود می‌کند. اگر ظلم ظالم از نظر قدرت، به‌اندازهٔ فیلی هم باشد، عقوبت خداوند، با پرنده‌ای کوچک او را به هلاکت می‌رساند. (سورهٔ فیل) صدای مظلوم رساست و دیر یا زود، ظالم را به تباهی می‌کشاند. بله گاهی می‌بینی، کسانی بر تو ستم می‌کنند که در واقع خوی توست که در آنان منعکس شده و به تو ستم روا می‌دارد؛ درحالی‌که اشکال به ظلم آنان می‌کنی، حال که اثر خصلت‌های تو در آنان به‌صورت ستم بر تو می‌افتد، یعنی عکس رذایل در ظالم می‌افتد و او از تابش صفت تو، بر تو ستم می‌کند و آسیب می‌رساند و تو بر آن شخص لعنت می‌فرستی. شیری درنده عکس خود را در آب چاه دید و شیری را مشاهده کرد، پس حمله به او کرد که درون چاه افتاد و از بین رفت. عکس درندگی خود را در چاه دید و در آن چاه به خوی بد خود به هلاکت رسید و احوال انسان‌ها از این موضوع دقیق، خالی نیست. البته گاهی عکس‌العمل رذایل به‌صورت ظالم در لباس درد و مرض بروز می‌کند که آدمیان از این نکته غافل‌اند.