علاقه وافر به نجف اشرف

علاقهٔ جناب استاد به نجف اشرف آن‌قدر زیاد بود که قلم یارای توصیف آن را ندارد. جایی که شاه ولایت در آنجا مدفون باشد به‌منزلهٔ صد است، (چون‌که صد آمد نود هم پیش ماست) یعنی همه چیز در آنجا برای اهلش جمع است.

بارها می‌فرمود: من اگر نجف بروم حالم خوب می‌شود، آن‌قدر نجف هیبت از صاحب هیبت امیرالمؤمنین علیه‌السلام دارد که اگر اعلم علماء به آنجا بیایند همانند یک طلبه معمولی می‌مانند. (مرحوم جعفر آقا مجتهدی مدفون در صحن رضوی علیه‌السلام که با استاد رابطه دوستی داشت بارها گفته بود: هر وقت آقای کشمیری را می‌بینم به یاد امیرالمؤمنین علیه‌السلام و نجف می‌افتم.)

احساس بسیار ایشان به حرم امیرالمؤمنین علیه‌السلام و دریافت کثرت نزول برکات مادی و معنوی سبب شد که در هجران دیار موحدان دائماً بسوزد!

می‌فرمودند: سرزمین نجف، منوّر است. یک‌بار با ماشین از کربلا به نجف می‌آمدیم، دخترکی قبل از یک فرسخ به نجف می‌گفت: مادر ببین چقدر این سرزمین نورانی است!

گاه آن‌قدر توصیف نجف می‌کرد که انگار شهر دیگری در دنیا وجود ندارد و می‌فرمود: همهٔ ایران یک نجف نخواهد شد. اینجا بود که ما را به یاد مجنون می‌انداخت که به سرزمین لیلی (نجد) علاقهٔ وافری داشت که گاهی سنگ‌ریزه‌های نجد را می‌بوسید و می‌گفت: بوی لیلی می‌دهد.

می‌فرمود: هر مشکلی که برایم در نجف پیش می‌آمد به صحن امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌رفتم و هفت بار (نادعلی) می‌خواندم و مشکلاتم حل می‌شد.

سؤال شد: شما با این علاقه چطور به ایران آمدید؟ فرمود: روزی در صحن امیرالمؤمنین بودم شخصی از من پرسید: صدام چطور آدمی است؟ گفتم: کلبٌ عقور (سگی است گزنده).

فردا بعضی آشنایان خبر آوردند که حزب بعث اسم تو را در لیست دستگیر شوندگان و اخراجی‌ها نوشته، صدام هم کسی نبود که از این مسائل بگذرد، لاجرم با خوف و عواقب بعد و اصرار بعضی به ایران آمدیم. (۲۱ فروردین ۱۳۵۹)

می‌فرمود: آن‌قدر نجف مهم است که بعضی مانند مرحوم شیخ زین‌العابدین مرندی که مجتهدی مسلّم و باتقوا بود، گاهی می‌آمد جلو درب صحن امیرالمؤمنین علیه‌السلام آنجا که گداها می‌نشستند، می‌نشست. وقتی می‌گفتند آقا اینجا خوب نیست؟ می‌فرمود: اینجا جایی است که امام زمان و حضرت خضر به طرف حرم می‌روند، من هم نشسته‌ام تا شاید توجهی به من بکنند.

می‌فرمودند: در نجف ۳۶۰ پیامبر و در کربلا ۲۶۰ پیامبر مدفون‌اند. عظام حضرت آدم و جسد نوح کنار امیرالمؤمنین علیه‌السلام هستند، در زیارت حضرت آمده: «اَالسلام عَلَیْکَ یا مَولایَ وَ عَلیَ ضَجیعَیک آدَمَ وَ نُوح: سلام بر تو ای مولای من و بر دو هم قبرت آدم و نوح علیها السلام.»

قبر امیرالمؤمنین علیه‌السلام را نوح پیامبر ۷۰۰ سال قبل از طوفان برای وصیّ پیامبر ساخته بود (هذا ما حفره نوح النبیّ لعلیّ وصیّ محمّد علیها السلام قبل الطوفان بسبعمأة عام. منتهی الامال ص ۱۸۳) و یازده امام آن را زیارت کردند و امروز حضرت بقیة‌الله علیه‌السلام به زیارت جدش می‌رود و از روایات ظاهر می‌شود که از نظر ثواب و اجر زیارت، قبر امیرالمؤمنین علیه‌السلام از همه امامان بالاتر و مهم‌تر است، آری نجف چنین جایی است.

می‌فرمود: نجف چیز دیگری است، حتی مساجد کوچک آن دارای معنویتی است که مساجد بزرگ ایران مثل مسجد گوهرشاد خراسان آن معنویت را ندارد.

آقا مستور شیرازی به من فرمود: ایران نرو، اگر از نجف بروی خاموش می‌شوی، راستی چنین شد. نجف سرور دارد و کربلا غمگین است.

مرحوم عالم ربانی سید هاشم رضوی شاگرد سید علی آقا قاضی می‌فرمود: آقای کشمیری از معجزات نجف است، چون آن حوزه چنین افرادی را پرورش نمی‌دهد.