غرور

آدم مغرور در دنیا فقیر و در آخرت زیان‌کار خواهد بود، چون کالای بهتر را به چیز پست (دنیا) فروخت.

در نفست خودپسند مباش، چرا که گاهی به مال و صحت جسم مغرور می‌شوی و خیال می‌کنی برای همیشه در دنیاخواهی بود و گاهی به طولانی بودن عمر و زیادی اولاد و دوستان مغرور می‌شوی و گمان می‌کنی آن‌ها تو را نجات خواهند داد.

گاهی از حال خوش و آرزوهایی که داری و به خواهش‌های نفسانی که رسیدی مغرور می‌شوی و گمانت این است که در آن‌ها صادقی و راه را صحیح رفته‌ای.

گاهی به خاطر این‌که مردم تو را می‌بینند که اظهار ندامت در کوتاهی عبادت می‌کنی، مغرور می‌شوی ولی خداوند از قلبت خلاف آن را می‌داند.

چه‌بسا در عبادت خود را به تکلّف اندازی درحالی‌که خداوند اخلاص در عبادت را خواسته است و گاهی به علم و نسب خود افتخار می‌کنی و از عیب‌هایی که در باطن داری و خدا بدان آگاه است غافلی.

چه‌بسا خدا را می‌خوانی درحالی‌که غیر او را می‌خوانی. چه‌بسا که مردم را به‌عنوان خدمت نصیحت می‌کنی و منظورت آن است که آنان به تو تمایل پیدا کنند.

گاهی نفس خود را مذمت می‌کنی ولی غرضت جز ستایش خویش نیست. بدان که از ظلمات غرور و آرزوها نمی‌توانی بیرون روی مگر به صدق انابه و اطمینان به‌سوی خداوند.

و اینکه هر عیبی که با عقل و علم موافقت ندارد و دین و شریعت و سنت پیشوایان و ائمه هدایت آن را نمی‌پذیرند و تو آن را داری بشناسی، اگر خود به این حالت راضی بوده باشی، کسی همانند تو به علم شقی‌تر و عمرش ضایع‌تر و در قیامت حسرتش بیشتر از تو نخواهد بود.