غرور

آدم مغرور در دنیا فقیر و در آخرت مغبون خواهد بود. چون گاهی صحّت جسم و طولانی بودن عمر غرور می‌آورد و شخص خیال می‌کند که برای همیشه خواهد بود. گاهی به زیادی مال و اولاد و هم‌نشینان غرور پیدا کرده و خیال می‌کند آن‌ها او را نجات خواهند داد. گاهی به خاطر این‌که مردم می‌بینند که حال خوف و اظهار ندامت در عبادت دارد، او را ستایش می‌کنند، پس مغرور می‌شود درحالی‌که خدا از قلبش باخبر است و حال ظاهر و باطن او یکی نیست. گاهی نیز به علم و نَسَب خود افتخار می‌کند و مردم را نصیحت می‌کند و منظور آن است که دیگران به او تمایل پیدا کنند. در واقع، از ظلمات غرور بیرون نتوان رفت مگر به صدق انابه و توبه و انصراف کامل از این رذیله. در قیامت کسی حسرتش، بیشتر از مغرور نخواهد بود که در دنیا شقی بوده و عمرش را ضایع کرده.