فراموشی
در دعای منتظر ترجمهٔ نگارنده، از نائب خاص امام علیه‌السلام ابو عمرو عَمری چنین واردشده است که می‌گوید: «خداوندا یادش و انتظارش و ایمان به او و قوّت یقین در ظهورش را و دعای برای او و درود بر او را از یاد ما مبر.»(۱)
ایشان ناظر بر ما بوده ولی ما نسبت به حضرت علیه‌السلام غفلت داریم، به‌گونه‌ای که متأسفانه عمداً یا سهواً نسبت به مولایمان فراموش‌کار و بی‌توجه هستیم.
بی مراقبتی و بی مواظبتی ما نتیجه‌اش نسیان است، ما به خاطر گرفتاری‌های دنیوی و نفسانی، ایشان را فراموش می‌کنیم؛ امّا حضرت علیه‌السلام ما را فراموش نمی‌کند. اوّل از خدا بخواهیم ما را به نسیان نسبت به ایشان مبتلا نکند و دوّم جدّ و جهد داشته باشیم تا بتوانیم بیشتر به یاد حضرتش باشیم تا آنجایی که ادراک کنیم مذکور از ذاکر راضی است، یا توجه خاص دارد و لطفش بیشتر شده است. چون فراموشی آید، عبد خود را از مولایش به دور می‌بیند و اعراض سبب ضنک (تنگی و قبض) می‌شود.(۲)
اعراض، از نسیان و غفلت منشعب می‌گردد و قدمی که در بُعد و دوری باشد، با کوچک‌ترین سستی می‌لغزد.