فقر و نیاز

امام زمان علیه‌السلام خزانه‌دار مطلق و غنی علی الاطلاق است؛ و همهٔ شیعیان فقیر مطلق نسبت به ایشان که خلیفهٔ خداست می‌باشند که این‌گونه فقر برای منتظر واقعی، فخر است.

لازم است فقیر واقعی صاحب دو رکن صبر و قناعت باشد تا زمانی که در برابر ناملایمات و مشکلات سخت اعم از اقتصادی و… قرار می‌گیرد، چون بید باشد که اگر خم شد شکسته نگردد.

حضرت مهدی علیه‌السلام در دعایی در حقّ اینان چنین می‌فرماید: «خداوندا بر تهیدستان شکیبایی و قناعت کردن را تفضّل بفرما.»(۱)

لذا آن‌کسی که نگاهش به‌سوی خدای متعال و امام زمان نیست و دست نیازش را به‌سوی هر بی‌سروپایی دراز می‌کند و خود را محتاج خلق می‌داند، مغبون است.

امام زمان علیه‌السلام در دعایی به خداوند چنین عرضه می‌دارد: «خداوندا غنی کسی است که بی نیازی­اش را از تو خواسته و روی احتیاجش به‌سوی تو است… فقیر آن است که طلب نیازش را بجای تو به‌سوی خلق تو برده است.»(۲)

درنتیجه فقیر و تهی‌دست واقعی کسی است که بخواهد بی‌نیازی خود را با دست دراز کردن به‌سوی مردم، به دست آورد و از خدا بریده و تمام توجه خود را معطوف به غیر او کند.

وظیفه محب این است تا دست گدایی خود را به درگاه حضرت ببرد و به ایشان اعلام نیاز کند و همچنین باید از هر کس که در دایرهٔ محبت حضرت نیست پرهیز نماید.