فساد

فساد ظاهر از فساد باطن است. کسی که در پنهانی به خداوند خیانت کند، خداوند ظاهرش را رسوا کند.

بزرگ‌ترین فساد این است که: بنده راضی به غفلت باشد؛ و این از آرزوی دراز و حرص و دنیادوستی ناشی می‌شود. خداوند در قصه قارون فرمود: «در روی زمین فساد نکنید که خداوند فساد کنندگان را دوست ندارد.» (قصص: 4) که به سبب غفلت از خدا، فساد ظاهر می‌گردد. بهترین راه برای نرفتن به سوی فساد این است که: انسان ترک دنیا کند و از عادات عرفی دوری نماید و ریشه شهوات را بکند؛ و از مردم فاسد دوری نماید. البته در این کار، جفاء و سرزنش و شماتت خلق و فامیل را باید تحمل کرد. چون این شیوه پیشه شود، لطف و رحمت حق بازگردد و از زمره غافلین بیرون رود و از بند شیطان خلاصی یابد.