فضل و احسان

یا ایّها العزیز! احسان تو معلّل به علّت‌ها نیست، لطف تو همانند آفتاب بر همه‌چیز می‌تابد. ما که هستیم که لایق عطای تو باشیم، فضل تو ذاتی است و نیاز ما هم ذاتی. به ناپسندی کارهایم نگاه نکن، به زیبایی احسانت نگاه کن که در آن صورت، همه، امید به فضلت بسته‌اند. تو سیئات را به حسنات تبدیل می‌کنی. تو مبرّا از هر نیازم هستی و من، دل‌بسته به غنای توأم. گویم اگر هم بمیرم، چون در دنیا اعتقاد به سجیّت والای تو داشتم، بعد از ممات هم این احسانت به من خواهد رسید. گویم، تو که به من ارزانی می‌داری، خوب است قبل از مردنم، به این عطای بزرگت نائل شوم.