قبول کرامات

قاعده آن است که علم را به علم دانند و عقل را به عقل بشناسند و لطافت روح و نتایج و آثار وی را، با صفای روح دریابند. تا طهارت سینه با صفای روح و عقل جمع نشوند ممکن نگردد که مرد را از حقائق کرامات اولیاء خبر بود. آن‌که به علم صرف یا عقل محض قبول کند مقلد بود، چون به معرفت این کیفیت راه نبرد. اگر بزرگان جهان با عبارات شافی، نابینائی را صفت خورشید گویند، جز اعتقادی به تقلید نصیب وی نباشد.