محبت خدا

دوستی خدا هرگاه بر باطن بنده‌ای تابید، دل او را از جمیع شغل‌ها و هر ذکر غیر الهی که ظلمت آور است، خالی می‌کند. دوست خدا خالص‌ترین مردم از جهت باطن و صادق‌ترین از نظر گفتار و با وفاترین در عهد و پیمان و پاک‌ترین از نظر عمل و با صفاترین از جهت یاد خدا و عابدترین از نظر نفس می‌باشد. ملائکه آسمان هنگام مناجات او مباهات و به دیدنش افتخار می‌کنند. خدا به‌وسیلهٔ او شهرها را آباد می‌کند و به گرامی داشت از او بندگانش را تکریم می‌کند.

هرگاه بندگان به خداوند متوسل شوند و خدا را به حق او سوگند گویند، خداوند حاجتشان را برآورده کند و به‌وسیلهٔ اینان به رحمتش بلاها را دور کند. اگر بندگان مقام و منزلت آنان را نزد خدا بدانند، هر آینه با خاک قدم این دوستان به خدا تقرب می‌جویند.

حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود: «حبّ خدا آتشی است که به هر چیزی بگذرد او را می‌سوزاند». نور الهی بر چیزی نمی‌گذرد مگر آن را روشن می‌کند. از آسمان خدا چیزی ظاهر نمی‌شود، مگر در زیرش، فیض عطا می‌شود. نسیم الهی بر چیزی نوزد مگر آن را حرکت و حیات می‌بخشد. به آب (باران) الهی، هر چیزی زنده می‌شود؛ و زمین خدا از آن هر چیزی روییده می‌شود. پس هر که را که خدا دوست داشته باشد، همه چیز از ملک و مال به او خواهد داد.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «هرگاه خداوند بنده‌ای از امّتم را دوست داشته باشد، محبت او را در دل برگزیدگان و ارواح و ملائکه و ساکنان عرش خود قرار می‌دهد تا او را دوست بدارند.» بلی محب حقیقی این چنین شخصی است، پس خوش به حال او؛ و او در قیامت از طرف خدا شفاعت کننده هم می‌باشد.