محبّ راه خدا

آن کسی را که به خاطر خدا دوست بدارد، دوستدار خداست و محبوب خداست، چون دوستی میان ایشان فقط برای خداست.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «انسان با آنچه دوست دارد، می‌باشد.» هرکس بنده‌ای را به خاطر خدا دوست داشته باشد، همانا خدا را دوست داشته است. بنده‌ای خدا را دوست نمی‌دارد، مگر خدا هم او را دوست می‌دارد.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرموده: «بعد از پیامبران، برترین مردم در دنیا و آخرت، دوستان خدا و آن‌هایی هستند که همدیگر را به خاطر او دوست دارند.» هر دوستی که برای خدا نباشد، دوری از رحمت حق را به بار می‌آورد و از دشمنی خالی نیست، مگر آن دو دوستی (برای خدا و در راه خدا) که ذکر شد که از یک چشمه هستند و کم نمی‌شوند و زیاد می‌شوند، باشد.

خداوند می‌فرماید: «دوستان در روز قیامت با همدیگر دشمن می‌شوند، مگر متقین». (زخرف: ۶۷)، چون اصل دوستی، دور شدن از غیر محبوب است.

حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید: «خوشبوترین و لذیذترین چیزها در بهشت حبّ خدا و دوستی در راه خدا ورزیدن و ستایش خداست.»

خدا فرموده: «آخرین سخنان ملائکه در بهشت این است، حمد مخصوص پروردگار عالمیان است». (یونس: ۱۰)