مراقبهٔ شهوت (فرج)

غرایز شهوانی در وجود همه انسان‌ها هست ولی نسبت به سردی یا گرمی مزاجِ افراد (غیر آن کس که خنثی باشد) کمی متفاوت است. غریزه شهوت از مسائل ساده نیست که بتوان نسبت به آن بی‌تفاوت بود. چرا که اگر از حرام باشد، رجم (سنگسار کردن) در آتش افکندن و پرت کردن از کوه را در پی دارد. پس مراقبه فروج از قُبُل و دُبُر، اعم از زن و مرد و پیر و جوان لازم و ضروری است و باید انسان در شبانه‌روز کمال مراعات را داشته باشد؛ زیرا این موقعیّت از جاهایی است که شیطان به آن نظر خاص دارد. بقای نسل متّکی به این عضو است، امّا اگر از راه نامشروع و بدون عقد باشد، مستلزم عقوبت است و اولادی که از این راه متولّد شود، زنازاده‌اند.

مراقبه این عضو قطعاً حیا و عفّت است و آثار روحانی و معنویِ بسیار دارد. چنان‌که در حکایات و شرح احوال زُهّاد، عبّاد، اهل کرامات و انبیاء به‌خصوص یوسف علیه‌السلام این مسئله مطرح شده است. انسانِ بی‌پروا عذاب سختی در پی دارد، چنان‌که قرآن درباره قوم لوط اشارات صریح دارد و درباره زنان و مردان فرقی نمی‌گذارد و می‌فرماید:

«والحافظین فروجهم و الحافظات: مردان باید فرج خود را نگاه دارند و زنان هم فرج خویش را حفظ کنند.»

پس مراقبه یعنی حفظ و حراست از فروج جنسی که به حرام نیفتد. حق‌تعالی در سوره مؤمنون در وصف اهل ایمان چند صفت مختص به آنان را جزء ایمان می‌داند. از جمله می‌فرماید: «والذین هم لفروجهم حافظون: یعنی اینان فرج خود را از عمل حرام نگاه می‌دارند.»

از آثار وضعی دنیویِ حفظ فروج بقای نسل سالم و طاهر است که در انبیاء و اولیاء این مسئله به‌خوبی مشاهده می‌شود و از آثار معنوی آن می‌توان ارتباط روحی با عالم علوی و ارواح طیّبه و مشاهدات جمالی را نام برد. امید است اهل سلوک و طریق الی الله با مراقبه این عضو بر قابلیت‌هایشان افزوده گردد و ارضای این غریزه را فقط جنبه مشروع دهند و صرفاً برای احیای سنّت رسول صلی‌الله علیه و آله بقای نسل و مصالح فردی و اجتماعی روا دارند.