مراقبهٔ پا (قدم، رجل)

راه رفتن معمولاً با قدمین است، مگر اینکه پاها شکسته باشند. پس قیام، سعی و ایّاب و ذهاب به قدم که وسیله طی طریق است بستگی دارد و همه احکام بر او جاری است و مصالح و مفاسد هم از او نشئت می‌گیرد.

سیرِ هر مقصدی که انسان نیّت رفتن به آن را دارد، باید جنبه الهی داشته باشد تا در قیامت توان جواب آن را داشته باشد؛ زیرا که خداوند رحمان در قرآن کریم فرموده است:

«یَومَ تَشهَدُ علیهِم ألسِنَتَهُم و أیدیهم و أرجلهم بِما کانُوا یَعملُون: در آن روز زبان‌ها و دست‌ها و پاهایشان به زیان آن‌ها به اعمالی که مرتکب شدند، گواهی می‌دهند.»

برای رفتن به مشاهد مشرّفه همانند سعی، طواف و جمعه و جماعات و امکنه ممتازه همانند زیارت قبور ائمه، اولیا، مؤمنین و مساجد عظیم مانند مسجد سهله و کوفه و صله ارحام، حضور در مجالس دعوت‌شده مؤمنین و محافل علمی به جهت یادگیری معارف و اصلاح بین قومی که میانشان اختلاف است و عیادت مریض و رفتن به خانه مستضعفین برای انفاق و رفتن به کار و جهاد و ده‌ها نمونه دیگر… از قدم (یعنی پاها) برای طی طریق استفاده می‌شود. رفتن برای قضاء حوائج مؤمنین و خویشاوندان کاری است بس بزرگ و دارای آثار وضعی و اخروی ممتاز که باعث می‌شود پای انسان در صراط لرزان نشود. چرا که در جواب ملائکه خودِ قدم پاسخ گوید. چرا که قیامت، همه‌اش گوش و چشم و زبان است. شاهدِ مطلب سخن حضرت حق است که می‌فرماید: «ألیوم نَختِمُ علی أفواهِهِم و تُکلّمُنا أیدیهم وَ تَشهَدُ أرجلهم بِما کانُوا یَکسِبون: امروز بر دهانشان مهر می‌نهیم. دستان ایشان با ما سخن می‌گویند و پاهایشان بر کارهایی که انجام دادند شهادت می‌دهند».

پس مراقبه در این عضو برای مناجات، عبادات و سعی در همه کارها لازم و ضروری است.