مشورت

اصل مشورت کردن با دانایان و اهل تجربه، از فرامین قرآنی و روایی است. مشاور باید امین باشد و لازمهٔ مشاوره، این است که از علوم و عقول و تجربیات اهلش استفاده شود. فقط یک نکته، ضروری است: و آن اینکه، نباید در مشاوره، رازها و سرّها را صریحاً به مشاور گفت؛ چون اگر دوست باشد و روزی دشمن شود، راز را فاش کند و اگر مشاور، دوست نباشد، شاید به خاطر حسادت و بدخواهی، سرّ را به دیگران برساند. گفته شده: وقتی رازی افشاء شود همانند آن است که از نَفَس بر آینهٔ صاف، بخار نشیند؛ یعنی از حقیقت راز بودن بیرون آید. هرگاه به دو نفر رازی گفته شود خواه ناخواه، باید با آن خداحافظی کرد، چرا که ظرف‌های پوششی، لب ریز شده و از بین دهان‌ها خارج می‌شوند و سپس شایع می‌گردند. رازداری با مشورت کردن، متعارض نیست. فقط شئون راز باید حفظ شود و آن اینکه با اشاره، طلب مشورت گردد و طرف مقابل، اسرار را مکتوم و از اغیار و غیرقابل، مستور نگه بدارد.