ملکوت

امام صادق علیه‌السلام فرمود: هر کس بگوید: «لا اله الا الله» وارد ملکوت آسمان نمی‌شود مگر قولش را با عمل صالح تتمیم کند. عمل متم و مکمل قول است. وارد ملکوت و باطن عالم نمی‌شود کسی که عمل با قولش ناقص باشد. ملکوت یعنی باطن «فسبحان الذی بیده ملکوت کل شیء» (یس: 83): منزه است خدائی که به دستش ملکوت هر چیزی است. ملک یعنی ظاهر «تبارک الذی بیده الملک» (ملک: 1): خجسته باد آن‌که به دستش پادشاهی است. خداوند ملکوت را با سبحان و ملک را با تبارک آورده است. در سوره اعراف آیه 185 می‌فرماید: «اولم ینظروا فی ملکوت السموات والارض: چرا به ملکوت آسمان‌ها و زمین نمی‌نگرید.» اینجا لسان تشویق است که چرا سری به باطن عالم نمی‌زنید و نگاه نمی‌کنید؛ درواقع دعوت می‌کند.