عطای خاص الخاص

عالم ربانی شیخ محمدحسین اصفهانی برادر آقا نجفی اصفهانی (م 1332) بود که همراه هم در عراق مشغول درس و تهذیب اخلاق (1266-1308) بودند. در سامراء در سرداب مقدس آقا نجفی در مکاشفه‌ای به او امر می‌شود به ایران برود و برادرش شیخ محمدحسین برای کامل کردن مقامات معنوی در عراق بماند. شیخ محمدحسین پس از تلمذ نزد میرزای شیرازی و میرزا حبیب‌الله رشتی با باری از علوم وارد اصفهان می‌شود. با مرجعیت و متصدی حکومت شرعیه و منبر، شروع به علم، اخلاق و تکمیل علوم می‌کند. می‌بیند ناقص است پس دست از جمیع ریاست خود برداشت و درب خانه را بست و از اصفهان خارج شد و به تهذیب نفس پرداخت.

موقع وفاتش این شعر را می‌خواند:

آنکه دائم هوس سوختن ما می‌کرد *** کاش می‌آمد و از دور تماشا می‌کرد

او در سن 42 سالگی در اول محرم سال 1308 وفات یافت. تفسیری دوجلدی به نام «مجد البیان» از او به یادگار مانده است. شنیدم که مرحوم عارف کامل سید علی آقا قاضی تفسیرش را تعریف می‌کردند. بعد از وفاتش در سامراء کسی در عالم رؤیا خدمت پیامبر می‌رسد و بعد از کلماتی می‌پرسد: ای رسول خدا آیا شیخ مرتضی انصاری نجات پیدا کرد؟ فرمود: به شفاعت ما نجات پیدا کرد. بعد سؤال کرد آیا شیخ محمدباقر اصفهانی (پدر شیخ محمدحسین) نجات پیدا کرد؟ فرمود: به محبت ما نجات پیدا کرد. سؤال کرد: شیخ محمدحسین نجات پیدا کرد؟ فرمود: بر خدای وارد شد و هر چه خواست خدا به او داد.