مودّت

امام باقر علیه‌السلام دربارهٔ این آیهٔ: «قُلْ لاٰ اَسْئَلُکُمْ عَلَیهِ أجراً اِلّا المَوَدَّةِ في القُربیٰ: بگو ای پیامبر از شما برای رسالتم مزدی نمی‌خواهم، مگر به خویشاوندانم مودّت بورزید». (شوری/۲۳) فرمود: «منظور از قربی (خویشاوندان) در آیه، امامان می‌باشند.»(۱) مودّت، حب عملی است نه‌فقط حب قلبی، یعنی شیعه، امام زمان را با قلب و زبان و جوارحش دوست بدارد و این محبت را به عمل نشان بدهد.

پیامبر صلّی‌الله علیه و آله فرمودند: «برترین درجهٔ بهشت برای کسی است که: ما را با قلبش دوست بدارد و با دست و زبانش ما را یاری کند.»(۲)

زمانی که هشام بن حکم جوان به مجلس امام صادق علیه‌السلام آمد، بزرگان حاضر بودند، امام علیه‌السلام او را کنار خود و بالاتر از دیگران نشاند و فرمود: «او با قلب و زبان و دستش ما را یاری می‌کند.»(۳)