نماز با توجه
ملامت و سرزنش در همیشه تاریخ از خلق نسبت به پیامبران و مردان خدا بوده است تا جایی که پیامبر ما را کاهن، شاعر، کاذب و مجنون گفته‌اند. خداوند در سوره مائده آیه 54 درباره بندگان مؤمن محب می‌فرماید: اینان کسانی هستند که از سرزنش سرزنشگران نترسند (و لا یخافوُنَ لَومة لائم) نوعاً مردان الهی، جور و جفا و رنجش از خلق را می‌پسندند و از تظاهر می‌گریزند و مطالب و یافته‌های خود را در طریق حقیقت می‌گویند، ظاهرپرستان ریایی آنان را با سخنان و
کارهای خود می‌رنجانند. حافظ می‌فرماید:
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم **** که در طریقت ما کافری است رنجیدن
در جای دیگر می‌فرماید:
گفتم ملامت آید گر گرد دوست گردم **** والله ما رَاَینا حبّا بلا مَلامَة
در غزلی دیگر می‌فرماید:
بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند **** تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم
شاعری به نام آذر طوسی ملامتیان را عاشقان خوانده و گفته است:
سنگ‌های ملامت از چپ و راست **** بر سر عاشقان تگرگ بلاست
آن کشد عاشق از ملامت و سنگ **** گر کشد کوه بر نیابد هنگ