نیّت

صاحب نیت صادق کسی است که دارای قلب سلیم باشد، چرا که قلب هنگامی از وسواس و خواطر شیطانی سالم می‌ماند که نیّت در تمام کارها برای خدا خالص باشد.

خداوند می‌فرماید: «در روز قیامت، مال و فرزندان استفاده‌ای به حال انسان ندارند، مگر کسی که دل پاک و سالم داشته باشد». (شعراء: ۸۹)

پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم فرمود: «نیّت مؤمن بهتر از عمل اوست، اعمال انسان متعلق به نیّات او می‌باشد و هر شخصی با نیّت خود ثواب و جزا می‌گیرد».

بنده ناچار است در هر حرکت و سکون، نیّتش را خالص کند، اگر این‌طور ننماید، هر آینه از زمرهٔ غافلان به شمار آید و غافلان را خداوند این‌طور توصیف می‌کند «اینان مانند چهارپایان بلکه پست‌تر و گمراه‌تر از آنان هستند». (فرقان: ۴۴)

البته خلوص نیّت از قلب به قدر صفا و معرفت، ظاهر می‌شود؛ و در قوّت و ضعف به حسب زمان‌ها مراتب آن مختلف می‌گردد. صاحب نیّت خالص، نفس و هوایش را در مقابل خداوند بزرگ، مغلوب می‌کند.

از نتایج خلوص نیّت حیاست. صفت حیا طبیعی (ذاتی) خلوص نیّت است و خواهش و آرزوی او را دارد، (حیا و نیّت لازم و ملزوم یکدیگرند) صاحب نیّت خالص نفسش از او در رنج است ولی دیگران از او در آسایش‌اند.