نیکی به پدر و مادر
نیکویی به پدر و مادر از نیکویی شناخت بنده، به خدایش می‌باشد؛ چون عبادتی سریع‌تر و رساننده‌تر به صاحبش از خشنودی و برای خدا از نیکی به والدین مسلمان نیست. حق والدین مشتق از حق خداست، مخصوصاً اگر آنان به راه دین و سنّت باشند و فرزندشان را از طاعت خدا به معصیت و از یقین به شک و از زهد به دنیا نخوانند و فرزند را به خلاف دعوت نکنند. اگر این چنین باشند نافرمانی آنان طاعت و طاعت آنان معصیت است.
خدا فرمود: «ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش احسان کنند، اگر آن دو تلاش کنند که برای من همتایی قائل شوی که به آن علم نداری پس از آن‌ها پیروی مکن.» (عنکبوت: ۸) اما در معاشرت با والدین به آنان مدارا و مهربانی کن و هرگاه از آنان به تو آزار و اذیّتی رسید متحمل باش چون در کوچکی برایت زحمت زیادی کشیدند.
از خوردنی‌ها و پوشاک و مانند این‌که خدا به تو وسعت داده است به آنان مضایقه نکن. از آنان رو مگردان و بلندتر از صدای آنان صحبت مکن، چون تعظیم پدر و مادر از امر خداست؛ و به گفتار خوب و ملاطفت به آنان سخن بگوی که البته خداوند اجر نیکوکاران را ضایع نمی‌کند.