وجوب بر گوش؟

امام صادق علیه‌السلام فرمود: «خداوند بر گوش واجب کرده از گوش دادن به چیزی که شنیدنِ آن حرام است، اجتناب و از شنیدن آن چیز که حلال نیست و خداوند نهی کرده، دوری نماید و آنچه شنیدنش موجبات خشم خداوند را فراهم می‌کند، دوری کند».

خداوند در سوره‌ی نساءِ آیه 140 فرمود: «پروردگار قرآن را بر شما نازل کرد که هرگاه بشنوید افرادی آیات خدا را انکار و استهزا می‌کنند، با آن‌ها ننشینید، تا به سخن دیگری بپردازید».

پس اگر در مجلسی بنشینید از روی فراموشی، آن مورد را استثنا فرمود و در سوره‌ی انعام، آیه 68 چنین فرمود: «اگر شیطان، سبب فراموشی شد، پس از به یاد آوری با افراد ستمکار منشین».

در سوره‌ی مؤمنون آیه 1 تا 4 فرمود: «همانا مؤمنون رستگار شدند. آنآن‌که در نمازشان خاشع هستند و از گفتار لغو و بیهوده گریزانند و زکات مال خویش را می‌پردازند».

و در سوره‌ی زمر، آیه 17 و 18 می‌فرماید: «پس بشارت بده بندگانی که سخنان را گوش فرا می‌دهند و از سخنان نیکوتر متابعت می‌کنند، آنان کسانی هستند که خدا هدایتشان نموده و آنان صاحبان خرد هستند».

و در سوره قصص، آیه 55 فرمود: «آنان هرگاه بیهوده‌ای بشنوند، از آن اعراض می‌کنند». و در سوره‌ی فرقان، آیه 72 می‌فرماید: «هرگاه سخن لغو و بیهوده بشنوند از آن کریمانه روی می‌گردانند».

پس آنچه خداوند از ایمان بر گوش واجب کرده که حلال نیست، گوش ندهند و عمل گوش از ایمان همین می‌باشد. (اصول کافی، ج 2، ص 29)