وهم

همانا گمان انسان را بی‌نیاز نمی‌کند و بیشتر مردم جز از گمان متابعت نکنند. (یونس/۳۶) اهل گمان چون یارای رفتن و روبرویی با اهل حقیقت را ندارند، در واقع مرکوب آنان مانند چوبی است که اطفال به‌عنوان اسب بر آن سوار می‌شوند. پس با اسب چوبین نمی‌توان سفر الی الله کرد. چرا که پای چوبین شک و ظن و وهم، سخت بی تمکین بود. اهل یقین با علم جزمی حرکت می‌کنند و با باوری که دارند به حقایق دست‌یابی پیدا کنند. با علم ظنی نتوان پرواز کرد و به مقام قرب رسید. کِرِم و رنگی که آرایشگران بر صورت و مو می‌گذارند، دوامی ندارد و پس از مدتی از بین می‌رود. یافته‌های اهل ظنّ همین‌طور است، چون تا یقین نیاید، همه چیز پایه‌هایش لرزان است و به کلامی و نظری متزلزل می‌شوند.