پسندِ محبوب
عدم وصل به محبوب، سبب ازدیاد سوز و گداز برای عاشق می‌شود؛ لذا اگر برای حضرت محبوب نالهٔ شوق برآوریم و از فراق ایشان زاری کنیم، امید است که ان‌شاءالله مورد خشنودی و خوشایندی ایشان قرار گیرد و موردپسندشان واقع شود.
عاشقی که فراق چهرهٔ تابناک محبوبش، باعث سوز و گدازش می‌شود و دائماً برای یک گوشه چشم ایشان در جوشش است، ولی حتّی به خاک‌پای ایشان برای سرمهٔ چشمانش دسترسی پیدا نمی‌کند، لذا با اندوه دوری معشوق لحظاتش را سپری می‌کند و به‌واسطه این اندوه اشک حزن از دیدگانش جاری می‌شود و بامعرفت به اینکه فراق و وصال در مقام رضا فرقی برای شیعهٔ واقعی ندارد، در کمال ادب با ایشان در نجوا به سر می‌برد و برای آنکه ایشان مسرور باشند با شکیبایی پسندِ محبوب را بر خود اختیار می‌کند که این حال او قابل‌تحسین است.