پناهگاه
مَعقِل یعنی جای پناه، کوه بلند، دژ، قلعه. امام زمان علیه‌السلام در جواب گروهی این‌چنین نوشتند: «آیا ندیدید چگونه برای شما پناهگاهی (یعنی ائمه) قرار داده‌شده تا بدان پناه بگیرید و رهبرانی [انتخاب‌شده] که به‌وسیلهٔ آنان هدایت شوید.»(۱)
افراد دانی، ضعیف و مضطر به اشخاص عالی، قوی و مجیب پناه می‌برند تا خوار نگردیده و مغلوب نشوند و همچنین حاجت خود را از مجیب بگیرند.
آنچه به‌یقین مشخص است شیعیان جز در سایه حضرت علیه‌السلام پناهگاهی ندارند.
در دعای منتظر از نائب اوّل، حضرت به خداوند چنین می‌گوید: «ما را بدخواه و کینه‌جو و خشم بر خاندان محمد قرار نده و به‌راستی به تو پناه می‌برم، پس از این صفات پناهم ده.»(۲)
پس به زبان قال و حال محضر امام علیه‌السلام عرضه می‌داریم که به ایشان پناه می‌بریم؛ و امید است تا ایشان با سجیّت کریمانه خویش، ما را از غلبهٔ هوای نفس، بیچارگی، جهل و اشتباه پناه دهند.