پناه بردن

ما در خلقت، مرهون بینایی و هدایتی از جانب حضرت حجّت علیه‌السلام بوده و هستیم لکن گاهی اعمال ناشایست و فتنه‌های نابودکننده، سبب نابینایی و گمراهی ما می‌شود.

پس لازم است تا از خطر ابتلا به کوری دل و ضلالت بعد از بینایی و هدایت، به امام زمان علیه‌السلام پناه ببریم و از ایشان درخواست کنیم تا ما را از ارتکاب به هر عملی که آفت و ذلّت در پی دارد نجات دهد و همچنین باید از گرفتار شدن در هر امتحان و بلایی که باعث می‌شود تا در چاه وسوسه افتاده و هبوط کنیم به حضرت پناه ببریم، چراکه غیر از ایشان کسی نیست تا آدمی را نجات بدهد.

حضرت بقیّة الله علیه‌السلام توقیعی به نائب خاص خود عثمان بن سعید عمری و فرزندش محمد ارسال کرد، در فرازی چنین تعلیم فرمودند که به خداوند بگوییم: «خداوندا از کوری بعد از بینایی و گمراهی بعد از هدایت و از اعمال هلاکت آور و امتحانات نابودکننده به تو پناه می‌بریم».(۱)