کمال

کمال مطلق برای خداوند و معصومان است. سالکی که در راه سلوک به کشف و شهودی می‌رسد، دلیل بر کامل بودن او نیست. اگر در اینجا درجا بزند، دچار خودبینی می‌شود و بیرون کردن عُجب کار سختی است؛ چرا که در ابلیس این مرض بود که خود را به خاطر عبادات، بهتر از حضرت آدم می‌دید و عاقبت به لعن ابدی دچار شد. اگر کسی خود را در ظاهر متواضع و ناقص جلوه بدهد و در باطن خود را کامل پندارد، همانند آبی را در جویبار می‌ماند که بالای آب زلال است و زیرش سرگین حیوانات می‌باشد. اگر چنین شخصی در امتحان بیفتد و آب زیر و رو شود، سرگین‌ها معلوم و آب رنگ و بوی متعفن به خود می‌گیرد.