گرامی داشت سادات

ازجمله اعمالی که در زمان غیبت موجب خوشحالی حضرت علیه‌السلام می‌شود، احترام گذاشتن و تفضّل به اقوام و خویشان حضرتش است؛ چراکه سادات اقربا و اقوام ایشان به‌حساب می‌آیند؛ گرچه در فضل سادات نصوص بسیاری واردشده و موضوع آن به تواتر رسیده و به‌یقین است که این تکریم و احترام آثار زیادی دارد و به تجربه هم این گرامیداشت و ثمرهٔ آن مشاهده شده است. امّا سادات ازنظر تقوا و محبت و دانش در درجات با هم تفاوت دارند، امّا نیّت و مقصد در تعظیم و تجلیل از آنان، باید خرسندی و رضایت حضرت علیه‌السلام باشد.

در مَثَل گفته شده است که هر کس گوش را دوست دارد، گوشواره را هم دوست دارد، کسی که امام علیه‌السلام را دوست دارد، اقوام ایشان را هم دوست می‌دارد.

در قضیّهٔ جعفر کذّاب، عموی حضرت که حکومت بنی­العباس او را با حیله به‌عنوان امام بعد از امام حسن عسکری علیه‌السلام برگزیدند تا نماز بر بدن برادرش امام عسگری بگذارد و او به این اشتباه دامن زد و مرتکب آن خطای بزرگ شد و ادعای امامت را اعلام کرد؛ لذا وقتی از امام زمان علیه‌السلام دربارهٔ عمویش جعفر و فرزندش سؤال کردند، فرمود: «قضیّهٔ او همانند برادران یوسف است (که توبه‌اش پذیرفته شد).»(۱)

این قضیّه توجّه و مهربانی و عطوفت امام علیه‌السلام نسبت به اقوامشان حتّی خطاکاران آن‌ها را گوشزد می‌کند، لذا محب نیز بکوشد تا به احترام حضرت علیه‌السلام و برای سرور و شاد کردن ایشان، به سادات محبت داشته و آنان را مورد تفضّل قرار دهد.