گمان نیک
چون شخص منتظر، نیّت و زبانش راست باشد و صادقانه مولایش را خطاب قرار داده و بگوید: «ای امام من»
بداند که امام علیه‌السلام نزد گمان اوست و به حاجت و خواستهٔ او با حکمت نظر می‌کند و به حکمت، اگر مصلحت بداند حاجتش را برآورده می‌کند و اگر برآوردنش را به صلاح محب نداند، اجابتش را به تعویق انداخته یا عوض آن را در موضوع دیگر عطا می‌فرمایند.
امام زمان علیه‌السلام در بیانی چنین فرموده‌اند: «پروردگارا چون بنده با نیّت صادق و زبان راست [تو را بخواند] بگوید ای پروردگار من، پس تو (ای خدا) نزد گمان بنده‌ات هستی.»(۱)