گریهٔ خالص
طفل که گریه می‌کند، به سبب گرسنگی یا دردی است که در بدنش عارض شده است. گریه‌اش به خاطر انکار مادر نیست. ما در عصر غیبت گریه‌ها می‌کنیم! آیا این گریه به خاطر فراق خود امام است، یا اینکه فشار زندگی، مشکلات و بلاهای فرزند و شوهر و همکار و مال و همسایه و پدر و مادر و… باعث ناله‌های ما هست که در این صورت، گرچه در بکاء نام حضرتش را می‌بریم، امّا گویا عقده‌های درونی که از بلاها پر شده است سر باز می‌کند و سبب گریه و زاری می‌گردد؛ و لذا این اشک خالص از برای محبت و فراق یار نیست.
بله گاهی بُکاء از نیّات و کردار خوب و انفاق و صله‌رحم و ترحّم به مساکین و… برمی‌خیزد و این گریستن ممدوح است، لکن عرض ما این است: اگر گریهٔ خالص فقط برای امام عصر علیه‌السلام باشد، قابل رحمت ایشان واقع می‌شود و نمی‌شود آن قطرات را به خاطر ارزشش قیمت گذاشت؛ پس خوش به حال این‌چنین گریه کنندگانی.