آداب داخل شدن به مسجد
هرگاه به درب مسجد رسیدی، بدان که تو قصد درگاه سلطان بزرگی را کرده‌ای که بر بارگاه او پا نگذارند مگر پاکان؛ و به کسی جز راست‌گویان اجازه مجالست با او داده نمی‌شود. به محضر و خدمت با هیبت و جلال او، با حالت ترس برو و اگر غفلت کردی و آدابش را به جا نیاوردی در خطر بزرگی هستی. بدان او قادر است هر طور که بخواهد با تو با عدل و یا با فضل رفتار نماید. اگر با تو به رحمت و فضل رفتار کرد، اعمال و طاعات کم تو را قبول و به آن ثواب بسیار می‌بخشد.
و اگر از در عدل با تو رفتار کرد و صدق و اخلاص را از تو خواست، اگرچه اعمالت زیاد باشد، تو محجوب او خواهی شد و طاعت تو را رد می‌کند؛ و خدا به آنچه بخواهد توانا است. پس به عجز و قصور و تقصیر و فقر خود در محضرش اعتراف کن، چرا که تو قصد عبادت و انس به او داری.
با این حال اسرار درونی خود را به او عرضه کن و بدان که ظاهر و باطن کسی بر او پوشیده نیست و در پیشگاه او مانند محتاج‌ترین خلق باش؛ و قلب خود را از هر چیزی که تو را مشغول کند خالی کن، چون او بنده‌ای را می‌پذیرد که اعمالش پاکیزه‌تر و خالص‌تر باشد.
نگاه کن نام تو را در کدام دفتر (رستگاران یا مجرمان) ثبت می‌کنند. اگر شیرینی مناجات و لذّت سخن گفتن با او را چشیدی و از کاسهٔ رحمت و کرامت و حسن اقبالش بر تو و اجابتش را نوشیدی، همانا برای خدمتش صلاحیت پیدا کردی و برای تو اِذن و امان است.
اگر این‌طور نشدی، پس توقف کن (وارد مسجد نشو) مانند شخص مضطرّی که چارهٔ کار بر او بسته شده و آرزویش کوتاه گشته و مدت عمرش به سر آمده.
چون خدا از قلب تو صدق پناهندگی را آگاه شد، با نظر رأفت و رحمت و لطف به تو می‌نگرد و هر چه دوست دارد و به آن راضی است تو را موفق می‌دارد. چرا که او کریم است و کرامت را برای بندگان مضطر و دل‌سوخته بر درگاهش که رضایت او را می‌خواهند، دوست دارد، چنانکه فرموده: «آیا کسی هست که دعای مضطر را اجابت کند، وقتی‌که او را بخوانند». (نمل: ۶۲)