شروع نماز

هرگاه رو به قبله ایستادی، دنیا و هر چه در اوست و مردم و آنچه در آن هستند را فراموش کن؛ و عظمت خدا را با نهایت مشاهده کن و یاد به یاد آور ایستادنت را در پیشگاه او «در آن روز هر نفسی آنچه انجام داده خواهد دید و بازگشت همه به‌سوی معبود و مولای حقیقی می‌باشد». (یونس: ۳۰).

پس بر قدم خوف و رجاء بایست و هرگاه تکبیر نماز گفتی، هر چه بین آسمان‌های بلند و زمین‌هاست را غیر کبریائی او کوچک بشمار. خداوند هر وقت بر قلب بنده‌اش اطلاع پیدا کرد که تکبیر گفته ولی قلبش با حقیقت تکبیر معارض است، اطلاع پیدا کرد، به او می‌فرماید: «ای دروغ‌گو! به من خدعه می‌کنی؟ به عزّت و جلالم، لذّت ذکر خود را از تو محروم می‌کنم و از مقام قربم و لذّت مناجاتم محجوبت می‌نمایم.»

بدان که خداوند به خدمت تو محتاج نیست، او مستغنی از عبادت و دعای توست. همانا تو را به فضل خود خوانده تا مورد رحمت قرار دهد و از عقوبتش در امان بدارد، برکات عطوفتش را بر تو بگستراند و به راه رضای خودش هدایتت فرماید و باب مغفرت را بر تو بگشاید. اگر خدا صدها برابر این عوالم که خلق کرده تا انقراض عالم همه کافر باشند، یا او را پرستش کنند، همه نزدش یکسان است؛ پس از عبادت بندگان جز اظهار کرم و قدرت نظری ندارد.

پس حیا را بالاپوش (که روی لباس‌ها به تن کنند) و عجز را پوشاک خود قرار بده و داخل کن خویش را در زیر سر سلطنت الهی تا از فواید او بهره‌مند شوی و در همه حال از او مدد جوی و درخواست کمک کن.