قرائت قرآن
هرکس قرآن تلاوت کند و برای خدا خضوع نداشته باشد و رقّتی در دلش حاصل نگردد و حزن و ترسی در سِرّش ایجاد نشود، به تحقیق که عظمت شأن خداوند را کوچک شمرده و به خسران آشکار، دچار گشته است.
قاری قرآن احتیاج به سه چیز دارد: قلب خاشع، بدن فارغ از مشاغل و جای خالی از اغیار.
هر وقت قاری قلبش برای خدا خاشع شد، هر آینه شیطان رانده شده، از او دور خواهد شد. خداوند می‌فرماید: «هرگاه قرآن تلاوت کردی، از شرّ شیطان رانده شده، به خدا پناهنده شو». (نحل: ۹۸)
چون نفس قاری، فارغ از اسباب دنیوی شد، سبب فراغت قلب برای قرائت می‌شود و دیگر چیزی که او را از برکت نور قرآن و فوایدش محروم کند، نخواهد بود.
هرگاه قاری، مجلس خلوت را برای قرائت اختیار کرد و از مردم کناره گرفت، البته با خشوع دل و فراغت بدن، آنگاه روح و جانش با خداوند عزوجل اُنس می‌گیرد و شیرینی مکالمهٔ خداوند با بندگان صالح را می‌یابد و از لطف خدا که به آنان اختصاص دارد و به مقامی که انواع کرامات و اشارات شگفت‌انگیز نصیب آنان کرده آگاه می‌شود.
هرگاه قاری قرآن یک جام از این شراب اختصاصی را بنوشد دیگر هیچ حال و وقتی را بر آن اختیار نمی‌کند. بلکه حال تلاوت با خدا را بر هر طاعت و عبادت برتری می‌دهد. چرا که تلاوت قرآن، مناجات با خدا بدون واسطه است.
پس ببین چگونه و با چه حالی کتاب خدا و فرمان ولایتت را خواهی خواند؟ و اوامر و نواهی کتابش را اجابت می‌کنی؟ و حدود احکامش را مراعات می‌کنی؟
او کتابی عزیز است لذا فرمود: «هیچ‌گونه باطلی نه از پیش رو و نه از پشت سر به سراغ آن نمی‌آید، چرا که از سوی خداوند حکیمِ حمید نازل شده است». (فصلت: ۴۲)
قرآن را شمرده شمرده بخوان و در وعده‌های به بهشت و وعیدهای به عذاب توقف کن؛ و در امثال و مواعظش تفکر نما و بپرهیز از اینکه آداب تجوید را ادا ننمایی و حدود آن را ضایع گردانی.