رکوع

بنده‌ای برای خدا رکوع حقیقی نمی‌کند، مگر خداوند به نور درخشندگی‌اش او را زینت می‌دهد و در زیر سایه بزرگی‌اش، او را جای می‌دهد و لباس برگزیدگان را به او می‌پوشاند.

رکوع، اول است و سجود بعد از آن است. هر که رکوع را خوب به جا بیاورد برای سجده صلاحیت پیدا می‌کند. پس رکوع کن، رکوع کردنی با خشوع و با قلبی ذلیل که برای خدا و در تحت سلطنت او بیمناک باشد و اعضای بدنت را در رکوع حفظ کن و مانند شخص خائف و حزین باش تا از فوایدی که راکعین را نصیب است، بهره‌مند گردی.

حکایت شده که: ربیع بن خثیم (از عُبّاد هشت‌گانه) به یک رکوع، شب را به صبح می‌آورد و آن وقت با آه و ناله به خود خطاب می‌کرد و می‌گفت: «آه! مخلصان پیشی گرفتند و من وامانده‌ام!»

در رکوع پشت خویش را خم نما و متوجه باش که این رکوع را به مدد او انجام می‌دهی و از دل، وسوسه و فریب شیطان را دور کن، چرا که خداوند مقام بندگان را به قدر تواضع ایشان بالا می‌برد و آن‌ها را به حقیقت تواضع و خضوع و خشوع، به اندازهٔ آگاهی از عظمت خودش، هدایت می‌فرماید.