سجود
به خدا قسم هرکس یک بار در عمرش حقیقت سجده را بیاورد، زیانکار نشود؛ آن کس که در خلوت با خدای خود در حال سجده باشد ولی حال او شبیه به حال کسی باشد که خودش را فریب داده، از آنچه خداوند برای ساجدین از بشارت‌های دنیوی و آسایش‌های اخروی آماده کرده، در بی‌خبری و غفلت فرو رفته و رستگار نشود.
کسی که در حال سجده، رعایت آداب قرب او را به جا آورد از خدا هیچ‌گاه دور نشود؛ و به خدا نزدیک نمی‌شود، کسی که آداب آن را به جا نیاورد و حرمت او را ضایع کند و قلبش را به غیر خدا متوجه نماید.
پس سجده کن برای خدا، سجدهٔ کسی که از روی تواضع و خواری باشد. بدان که خدا تو را از خاک که خلایق پا بر آن می‌گذارند، خلق کرده است، سپس از نطفه که همه از او تنفر دارند، از نیستی به هستی آورد.
خداوند حقیقت سجده را سبب نزدیکی به خود قرار داد که به‌وسیله قلب و سر و روح متوجه او شوند، پس هر کس به خدا نزدیک شد از غیر او دور شد.
آیا نمی‌بینی انسان به ظاهر سجده کند، همهٔ اشیاء از نظرش مستور شود و آنچه چشم‌ها بیند، بر او پوشیده شود، همین‌طور خدا اراده کرده است که در حال سجده همه‌چیز از باطن تو دور باشد. پس هر که در نماز گمانش به چیزی غیر خدا باشد، به آن چیز نزدیک و از حقیقت آنچه خدا از نماز اراده کرده است، دور می‌باشد.
در قرآن فرموده: «خداوند برای کسی در باطنش دو قلب قرار نداده است». (احزاب: ۳۳)
پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم از خدای تعالی نقل می‌کند که فرمود: «هرگاه بر قلب کسی اطلاع پیدا کنم که دوستی خالص برای طاعتم دارد و قصدش رضایت من است، خودم متولی پرورش و تنظیم امور زندگی او گردم. کسی که در نماز اشتغال به غیر من کند، نفس خود را استهزاء کرده و اسمش در دفتر زیان‌کاران ثبت خواهد شد».