تشهد
تشهد، حمد و ثنای الهی است. پس در باطن، بندهٔ او باش؛ و در فعل تشهد خضوع بورز، چنانکه با زبان و ادعا بندهٔ او هستی. صدق زبانت را به صفای صدق باطنت متصل کن، چرا که او تو را بنده آفریده و امر کرده که او را به قلب و زبان بندگی کنی تا عبودیت خود را نسبت به پروردگاری او، ثابت و محقق بداری. بدان که سرنوشت همهٔ کارهای خلق به دست اوست و هیچ کس توانایی نَفَس زدن و حرکت ندارد مگر به قدرت و مشیت او؛ و مردم از به جا آوردن کمترین چیز در مملکت او عاجزند مگر اینکه به اذن و مشیت و ارادهٔ او باشد.
خداوند فرموده است: «پروردگار تو می‌آفریند و هر چه بخواهد برمی‌گزیند و هیچ کس در مقابل او اختیاری ندارد، منزه است خداوند و برتر است از همتایانی که برای او قائل می‌شوند». (قصص: ۶۹-۶۷) پس بندهٔ شکرگزار خدا به زبان و ادعا باش و صدق زبانت و صفای باطنت را متصل کن که او تو را آفرید. منزه و برتر است از این که کسی اراده و مشیتی داشته باشد، مگر اراده و مشیت او بر آن سبقت گرفته باشد.
پس بندگی را در رضایتمندی به حکمتش و عبادت در به جا آوردن اوامرش قرار بده که او تو را امر کرده بر پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلّم درود بفرستی. پس نماز خود را با درود بر او و اطاعت خدا را با اطاعتش و گواهی خدا را با گواهی بر او وصل کن.
نظر کن که از تو برکات معرفت و حرمت پیامبر، فوت نشود تا از فواید صلوات محروم شوی. اگر واجبات در اوامر و نواهی و سنن و آداب را به جا بیاوری، استغفار و شفاعت پیامبر در حق تو روا گردد، پس مرتبهٔ بزرگواری آن حضرت را نزد خدا بشناس.