خروج از منزل

وقتی از منزل خارج می‌شوی، همانند کسی بیرون برو که قصد بازگشت را نداشته باشد. بیرون رفتنت از منزل یا برای طاعت یا برای تحصیل سببی از اسباب دین باشد.

در راه رفتن با آرامش و باوقار باش و خدا را در پنهان و آشکار یاد کن. یکی از یاران أبی درداء [أبی ذر] از اهل منزلش پرسید که ایشان در خانه است؟ جواب شنید که از خانه بیرون رفته است. پرسید کی برمی‌گردد؟ جواب شنید: «نمی‌دانم حال کسی را که جانش به دست دیگری است و مالک نفس خویش از نفع و ضرر نیست.»

بر تو لازم است که از نزد خلق خدا از خوب و بدشان می‌گذری با نظر عبرت بنگری و از خداوند بخواهی تو را از بندگان خاص [خالص] خود قرار بدهد و به گذشتگان از آنان ملحق کند و محشور نماید.

پیوسته حمد و شکر خدا کن که تو را از شهوات حفظ و از افعال بد مجرمین دور کرده است. پس چشم خویش را از شهوات و مواضعی که نهی شده بپوشان. در راه رفتن میانه‌رو و در هر قدم مراقب خدا باش، گویی در حال عبور از پل صراط هستی.

و در راه رفتن زیاد به این طرف و آن طرف توجه نکن و هرگاه به اهلش رسیدی سلام کن و کسی که به تو سلام کرد جواب سلامش را بده.

هر کس در کاری مستحق یاری بود او را یاری نما و راه گم کرده را راهنمایی کن و از جاهلین دوری نما.

وقتی به منزل بازگشتی همانند مرده‌ای که به قبر وارد می‌شود، وارد شو. چنانکه مرده، همّتی غیر از رحمت و عفو خدا ندارد، تو هم در منزل چنین باش.