اخلاص

اخلاص همهٔ مزیت وبرتری اعمال را جمع می‌کند و کلید آن قبولی اعمال و نشان امضای آن رضایت خداست، هرکس خدا عملش را قبول کرد و از او راضی شد، آن شخص مخلص است اگرچه عملش کم باشد.

کسی که خدا عملش را قبول نکند مخلص نیست، اگرچه عملش زیاد باشد که در حضرت آدم و ابلیس لعین ظاهر گشت. علامت قبول اعمال، بودن استقامت با بذل هر چه آن را دوست دارد با علم در هر حرکت و سکون تا اعمال با صواب باشد.

مخلص روح خود را از رذایل ذوب می‌کند و خون خود را در تقویم علم و عمل و عامل و معمول بذل می‌کند.

اگر این مراحل را کرد، هر آینه درک همهٔ کمالات را نموده است و اگر از این مراحل محروم شد، نمی‌تواند کل اخلاص را بیاورد و آن بی‌آلایش و پاک کردن لوازم معانی در توحید باشد خداوند فرموده: «هلاک شدند عمل کنندگان، مگر عابدان و هلاک شدند عابدان، مگر عالمان و هلاک شدند عالمان، مگر صادقان و هلاک شدند صادقان، مگر مخلصان و هلاک شدند مخلصان، مگر متقون و هلاک شدند متقون، مگر موقنون و اهل یقین در خطر بزرگی هستند».

خداوند در قرآن می‌فرماید: «خدایت را عبادت کن تا یقین تو را فرا رسد.» (حجر: ۹۹) کمترین حد اخلاص بذل کردن بنده آنچه در توان دارد است و برای عملش نزد خدا ارزشی نبیند تا موجب این شود که خداوند تمام اعمال را با کیفیت از او بخواهد، چه می‌داند خداوند از او اگر وفا به حق عبودیت را بخواهد، هر آینه ناتوان خواهد بود. کمترین مقام مخلص در دنیا این است که از جمیع گناهان سالم ماند و در آخرت از آتش جهنم نجات پیدا کند و به بهشت رود.