استغناء
استغناء به معنی بی‌نیازی و توانگری.
عطار نیشابوری در منطق‌الطیر یکی از هفت وادی سلوک و عرفان را استغناء برمی‌شمارد؛ «طلب و عشق و معرفت و استغناء و توحید و حیرت و فنا.»
پس از مقاماتی است که عارفان کامل بدان می‌رسند و آن بی‌نیازی از ماسوی الله است.
استغناء از خلق ممدوح است اما نوع دیگر؛ استغناء از حق مذموم است. در سوره علق آیات ۷ و ۶ فرمود: «کلّاً اِنَّ الانسانَ لِیَطغی، اَنْ رَاٰهُ استَغنی: همانا انسان سرکشی می‌کند، اگر خود را بی نیاز ببیند.»
اندرونِ خویش، استغناء بدید **** گشت طغیانی ز استغناء پدید (مثنوی)
ندیم پادشاهی، حکیمی را در صحرا دید که علف می‌چید و می‌خورد. ندیم او را گفت: اگر پادشاهان را خدمت می‌کردی، به خوردن علف نیازمند نبودی. حکیم فرمود: اگر علف می‌خوردی، محتاج خدمت پادشاهان نبودی.