القاء

القاء، مطلبی را به فکر یا ذهن کسی افکندن است و بر دو قسم است:‌ رحمانی و شیطانی؛ و هر یک بر دو قسم باشد: باواسطه و بی‌واسطه.

۱. القائلات رحمانی بی‌واسطه آن است که از جانب خدای متعال بی‌واسطه ملک و جن و انس به دل بنده می‌رسد از آن راه که میان بنده و حق است که هیچ در میان نگنجد و عرفا آن را طریق سرّ خوانند. پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «لی مع الله وقت لا یسعنی فیه ملک مقرّب وَ لا نبی مرسل: مرا با خداوند وقتی است که در آن وقت نه فرشته مقرّب و نه پیامبر مرسل نگنجد.»

۲. القائات رحمانی با واسطه آن است که حق‌تعالی فایض گردد، اولاً به عقل اوّل و از آن به ارواح قدسیّه و از ایشان به نفوس حیوانی منطبعه.

۳. القائات شیطانی بی‌واسطه از اسم المضلّ رسد و به واسطه آن است که از نفس رسد. (که گاهی از نفس و گاهی از قهر و غضب خداست.)

۴. القائات شیطانی با واسطه طبق آیه ۴ و ۵ سوره ناس: «مِن شرّ الوسواس الخنّاس الّذی یوسوس فی صدور النّاس» پس وسوسه، القاء شیطان در صدر است. از امام صادق علیه‌السلام درباره خنّاس سؤال شد فرمود: ابلیس قلب آدمی را می‌بلعد وقتی که یاد خدا کند، ابلیس پنهان می‌شود. در آیه ۶ سوره ناس آمده: «مِنَ الجِنَّه وَ النّاس» پریان و مردم (مردمی که شیطان‌صفت هستند.)