اَبَد
ابد، زمانی است که آن را آخر نباشد.
ابد، عبارت است از استمرار وجود است در ازمِنه مقدّر غیرمتناهی در جانب آینده.
ابد، دوام وجود است در زمان آینده.
ابدی چیزی است که نابود نمی‌شود. امیرالمؤمنین علیه‌السلام در خطبه ۲۲۷ نهج‌البلاغه فرمود: «او همیشه است نه با مدّت»
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در خطبه ۱۰۸ نهج‌البلاغه فرمود: «تو (ای خدا) همیشگی هستی و انتهایی برایت نیست و به تو هر چیزی ختم می‌گردد.»
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در خطبه ۱۶۲ فرمود: «او همیشه و ماندنی و ابدی است بدون آن‌که مدّت و وقتی او را باشد.»
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در خطبه ۸۹ نهج‌البلاغه فرمود: «پروردگاری که باقی است به ذات و متصّف به بقاء و قیام؛ وقتی‌که آسمان نه دارای برج‌ها و نه حجاب‌ها و صاحب درها و نه شب تاریک و نه دریای ساکت و نه کوهی صاحب راه‌های فراخ و نه راه‌های گشاده دارای کجی و نه زمین صاحب فرش و قرار و نه خلق صاحب اقتدار و اعتماد بود.»
وقتی می گوییم خداوند ابدی است یعنی ذات خدای متعال متصّف به باقی بودن است، متصّف به قیوم بودن است. چون قیوم است، باقی است و چون باقی است، ابدی است. ولی همه موجودات روزی ختم می‌شوند و پایان می‌پذیرند.