اِتّصاف

اتّصاف، به صفتی موصوف شدن است.

هرگاه حق به دل محب از پرتو صفات تجلّی کند، محب بر اثر معاشرت و ذوق، از رؤیت هر صفتی نوری را به دست می‌آورد. پس به آن متخلّق می‌شود و به صفت آن صفت متّصف می‌گردد و بعد از فنای حدَث در قدَم، ربّانی می‌شود. مثلاً صفت حلم؛ خدای متعال حلیم است. زیبندگی یک بنده این است که به صفت حلم خداوندی متّصف (موصوف) شود چون هر صفتی نور دارد، این شخص به نور صفت حلیم بودن خدای متعال متخلّق (متّصف) می‌شود که می‌شود ظهور صفت الهی در این شخص. لذا می گویند انسان کامل مظهر اسماء و صفات خداست؛ یعنی در انسان کامل صفات الهی ظهور دارد. لذا در قرآن فرمود: هرکس با پیامبر صلی‌الله علیه و آله بیعت کند، با خدا بیعت کرده است؛ یعنی صفت قادر بودن در پیغمبر صلی‌الله علیه و آله تجلّی می‌کند، این نور در دست پیامبر صلی‌الله علیه و آله است.

پیامبر صلی‌الله علیه و آله فرمود: «تَخلّقوا بِاَخلاق الله: به اخلاق خداوند متخلّق شوید.»

گفته‌اند: اتّصاف با بودن ذوقِ انانیّت تحقق نمی‌یابد؛ زیرا در آن مقام صفت انسانیت می‌رود و صفات الوهیت باقی می‌ماند.